En cok bu havalari seviyorum ben, gunesli ama hafif esintili.....
Balkonda esintiye ruhumu vermis sekilde kitap okuyorum.....
Cimcime odasinda dergisini karistiriyor....
Babamiz mi coktan mizmizlanmaya baslamamis;
"Haydi hava cok guzel cikmayacak miyiz?" diyerek.
-Iyi de nereye ?
-Elma toplamaya!
-Haydi o zaman !
Dedik ve bes dakika sonra, abartmiyorum mevsimlik isciler gibi, kiyafetlerimiz ve bohcamiz hazir arabadaydik. Ben kucukken annem ve babamin dogup buyudukleri sehir Ordu'ya, dedemlere gitmek; agac gormek, tirmanmak, dalindan meyve koparip yiyebilmek demekti. Eskiden baglar bahceler sehri olan Ankara'da, eger bir tanidiginiz yoksa soyle bir bahceye girmek agac altinda oturmak hayaldi. Yani cok kisa bir surede yeni cumhuriyetin baskenti parsellenmeye, yapilandirilmaya baslanmisti bile. Bizim cocuklugumuz bu haldeyken, bizlerin cocuklarinin hali daha da vahim tabii. Agaclara, yesile hasret buyuyoruz. Belki goruyoruz da dokunamiyoruz bile....
Daha once "Pick your own" yazimda anlattigim gibi, bu dogayla hasir nesir olabilme hasretine buralarda cozumu bulmuslar; cesitli mevsimlerde, cesitli urunler toplayabileceginiz bahceler olusturup, hasat zamani "Buyrun gelin toplayin" demisler. Ureticinin tek kari, market satis fiyatinin aynisini uygulamasi. Fiyatlar raflardan aldiginizla ayni yani. Fark sadece dalindan ellerinizle koparip yiyebilmekte...
Bu ulkeye gelisimiz yine bir sonbahara rastladigi icin, geldigimizin ikinci ayi kendimizi elma bahcelerine atmistik doga sever bir cift olarak...Ama acik soylemek gerekirse ne esim ne de ben cocuklugumuzun bahcelerinin tadini alamiyoruz. Sanki daha cok kizimiz dogayi tanisin bilsin diye gidiyoruz. Yine de ''Bizim oralar, ahh bizim oralar... " hissiyati var ikimizde de. Sanirim burnumuza hic gubre kokusu gelmediginden bu bahceler bize yavan geliyor! Cici suslu bir oyuncak gibi.....
O mu, cok sukur o farki anlamiyor.....
Kopardigi elmalari, daha oraciktayken " Himmm cok guzelmis ! " diye ham yapmakla mesgul...
