Bir varmis bir yokmus....
Annesinin Guzel Kizi,
Sirf annecigi aksam onu tiyatroya goturuyor diye duygulanip anneye o gun derste muhtesem bir siir yazmis....
Ugur bocekleri ile susledigi siirini tiyatro oncesi anneye verdiginde, anne o kadar mutlu olmus ki, Fosforlu Cevriye yerine Alice Harikalar Diyarinda oyununu seyrediyor sanmis kendini !
Bunu duyan, sevgiyle kaleme alinan siiri goren kotu kalpli Cadi, pardon Baba o kadar sitem etmis ki ne yapsin kucuk kiz ona da bir siir yazmak zorunda kalmis (!!!)....
O siir mi nerede...Tuhhh anne resmini cekmeye firsat bulamadan (!!!) Baba is yerine goturdugu icin , Iyi Kalpli Anne onu maalesef yayinlayamamis.....
Not: Uc yasinda iken hani "ben ve sen" leri cok komik bir sekilde ogrenirler ya; hani dayanamaz her cumleye oyle baslarlar; bir gece bana "Anne ben koykuyom " demisti, kocaman gozler kivir kivir saclarla. "Korkma Annecigim ben buradayim !" dedim.
Kucuk Hanim'dan cevap "Ben de buydayim !" ( Dedigim seyi anlamadan "ben"li bir cevap verme gayreti icinde, seker mi seker !)
O yuzden siirin sonunu, sonradan benden dinledigi aramizdaki bu hos konusmayla bitirmis...
Dilerim hep sozunu tutar ve hic yanimdan ayrilmaz....
